ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪﺍﺳﺒﯽﺑﻪﺑﯿﻤﺎﺭﯼﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪﻭﭘﺸﺖﺩﺭﻭﺍﺯﻩﺷﻬﺮﺑﯿﻔﺘﺎﺩ. ﺻﺎﺣﺐﺍﺳﺐﺍﻭﺭﺍﺭﻫﺎﮐﺮﺩﻩﻭﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞﺷﻬﺮﺷﺪﻣﺮﺩﻡﺑﻪﺍﻭﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺳﺒﺖﺍﺯﭼﻪﺑﺎﺑﺖﺑﻪﺍﯾﻦﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﺮﻧﮑﺒﺖﺑﯿﻔﺘﺎﺩ.ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﺍﻥﻧﺎﺯﻧﯿﻨﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺋﻢﺑﺮﺍﯼﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ. ﯾﮑﯽﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﺳﺘﯽﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢﻣﺎﻧﻨﺪﺍﺳﺐﺗﻮﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﺮﺩﻡﺑﻪ ﻫﯿﮑﻞﻧﺤﯿﻒ ﺍﻭ ﻧﻈﺮﯼ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎﺗﻮﺍﻥﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺩﺭﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪﺁﻥ ﻣﺮﺩﻧﺤﯿﻒ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﺳﻪﺍﯼ ﺁﺏ ﺍﺯﻟﺐ ﺟﻮﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺐ ﻧﺤﯿﻒ ﺗﺮ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ.ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺐ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ.ﭼﻨﺪﺭﻭﺯﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺳﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﺪ. ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؟ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺧﻨﺪﻩﺍﯼ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖﺍﺯﺁﻧﺠﺎﯾﯽﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻦﯾﺎﻓﺖﮐﻪﺗﻨﻬﺎﯾﺶ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢﻭﺩﺭﺭﻭﺯﺳﺨﺘﯽﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ: ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﮐﺎﻡ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭﺩﯾﮕﺮﻣﺮﮒﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ… ﺍﺭﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻣﻬﺮ، ﺍﻣﯿﺪﻣﯽﺁﻓﺮﯾﻨﺪﻭﺍﻣﯿﺪﺩﺍﺷﺘﻦﻫﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ

تاریخ: جمعه 1 دی 1391برچسب:داستان آموزنده,داستان امیدبه زندگی,داستانک,داستان کوتاه,داستان ادبی,